Broń biała i miotająca, do zadawania bólu, jak i śmierci stosowa
Tak się zastanawiałem i doszedłem do wniosku, że może ktoś jeszcze się tu czymś takim interesuje Na początek chciałbym porównać dwie zabójcze szable: katanę, oraz polską szablę husarską.Katana - (jap.) jest to w sumie miecz, chociaż ze względu na kształt głowni można zakwalifikować k. jako szblę. Wywodzi się ona od miecza tachi, który przejął funkcję broni ceremonialnej. K. ma głownie długości ok. 80 cm, jest lekko wygięta i jednosieczna. Trzon rękojeści jest owalny o dł. ok 30 cm - zawsze pokryty jaszczurem,zazwyczaj o owalnym jelcu (zw. tsubą). K. była ( i jest) w Japonii otoczona czcią, miecz ten był przekazywany z pokolenia na pokolenie i traktowany jak relikwia. Pokazywaniu, przenoszeniu czy walce towarzyszyly istne ceremoniały. Wraz z krótszym mieczem, wakizashi, stanowi komplet zwany daisho.Katana służyła przede wszystkim do zadawania cięć rozcinających (tzw. tasakowych) - zamach złokcia lub ramienia, dający silne uderzenie, stosowane zazwyczaj w walce pieszej, oraz cięć zamachowych, wyjątkowo silnych , rażących na dużą odległość. Sztychy stosowane były rzadziej. Zapomnijcie o scenach walk, w ktorych dwóch mistrzów walczy półgodzny. Starcie k. trwało moment, w sztuce samurajskiej nie było praktycznie obrony - tu chodziło o atak, jedno zabójcze cięcie. Polska szabla husarska (zw. też szablą czarną) wykształciła się i wyewoluowała z kilku innych rodzajów szbel w IIgiej połowie XVII w. Stosowana była nie tylko przez husarię, ale był to chyba najbardziej reprezentatywny użytkownik - stąd nazwa. Bardzo charakterystyczna cechą sz. h. jest paluch. Jest to rodzaj tuleina wysokości jelca. Wkładało się w niego kciuk. Szabla ta jest generalnie jednosieczna, posiada jednak ostre pióro (na zakończeniu głowni).Szbla ta rozwijała się bardzo długo będąc niezastąpioną bronią kawalerii.W walce największą zaletą sz. h. jest jej szybkość. Śmiem twierdzić, iż jest to jaszybsza szabla (czy miecz). Szybkie cięcia bezpośrednie zadawać można lekkim ruchem nadgarstka (wspomaga to paluch). Ciosy te są celne, b. szybkie, choć nie są zbyt silne. Jednak po co siła - tętnicę łatwo przeciąć . Do tego typu cięć kataną należało użyć o wiele wiecej siły i przede wszystkim dwóch rąk. Sz. h. była bronią bardzo uniwersalną. Bardzo wiele różnego rodzaju ciosów, zarówno w walce konnej jak i pieszej, czyni ją, moim zdaniem bronią o wiele wszechstronniejszą od katany. Rozpatrując starcie dwóch równych sobie szermierzy, z których jeden władałby kataną, a drugi szablą husarską, w walce konnej bez wahania obstawiłbym na szable. W walce pieszej również, chociaż tutaj szanse katany znacznie by wzrosły. Gdyby sz. h. była tak reklamowaną w świecie bronią jak k., gdyby władali nią wojownicy podobni samurajom to myślę, że Lambert w "Nieśmiertelnym" machałby właśnie polską bronią. Bo jest lepsza. I tyle
Tak się zastanawiałem i doszedłem do wniosku, że może ktoś jeszcze się tu czymś takim interesuje Na początek chciałbym porównać dwie zabójcze szable: katanę, oraz polską szablę husarską.Katana - (jap.) jest to w sumie miecz, chociaż ze względu na kształt głowni można zakwalifikować k. jako szblę. Wywodzi się ona od miecza tachi, który przejął funkcję broni ceremonialnej. K. ma głownie długości ok. 80 cm, jest lekko wygięta i jednosieczna. Trzon rękojeści jest owalny o dł. ok 30 cm - zawsze pokryty jaszczurem,zazwyczaj o owalnym jelcu (zw. tsubą). K. była ( i jest) w Japonii otoczona czcią, miecz ten był przekazywany z pokolenia na pokolenie i traktowany jak relikwia. Pokazywaniu, przenoszeniu czy walce towarzyszyly istne ceremoniały. Wraz z krótszym mieczem, wakizashi, stanowi komplet zwany daisho.Katana służyła przede wszystkim do zadawania cięć rozcinających (tzw. tasakowych) - zamach złokcia lub ramienia, dający silne uderzenie, stosowane zazwyczaj w walce pieszej, oraz cięć zamachowych, wyjątkowo silnych , rażących na dużą odległość. Sztychy stosowane były rzadziej. Zapomnijcie o scenach walk, w ktorych dwóch mistrzów walczy półgodzny. Starcie k. trwało moment, w sztuce samurajskiej nie było praktycznie obrony - tu chodziło o atak, jedno zabójcze cięcie. Polska szabla husarska (zw. też szablą czarną) wykształciła się i wyewoluowała z kilku innych rodzajów szbel w IIgiej połowie XVII w. Stosowana była nie tylko przez husarię, ale był to chyba najbardziej reprezentatywny użytkownik - stąd nazwa. Bardzo charakterystyczna cechą sz. h. jest paluch. Jest to rodzaj tuleina wysokości jelca. Wkładało się w niego kciuk. Szabla ta jest generalnie jednosieczna, posiada jednak ostre pióro (na zakończeniu głowni).Szbla ta rozwijała się bardzo długo będąc niezastąpioną bronią kawalerii.W walce największą zaletą sz. h. jest jej szybkość. Śmiem twierdzić, iż jest to jaszybsza szabla (czy miecz). Szybkie cięcia bezpośrednie zadawać można lekkim ruchem nadgarstka (wspomaga to paluch). Ciosy te są celne, b. szybkie, choć nie są zbyt silne. Jednak po co siła - tętnicę łatwo przeciąć . Do tego typu cięć kataną należało użyć o wiele wiecej siły i przede wszystkim dwóch rąk. Sz. h. była bronią bardzo uniwersalną. Bardzo wiele różnego rodzaju ciosów, zarówno w walce konnej jak i pieszej, czyni ją, moim zdaniem bronią o wiele wszechstronniejszą od katany. Rozpatrując starcie dwóch równych sobie szermierzy, z których jeden władałby kataną, a drugi szablą husarską, w walce konnej bez wahania obstawiłbym na szable. W walce pieszej również, chociaż tutaj szanse katany znacznie by wzrosły. Gdyby sz. h. była tak reklamowaną w świecie bronią jak k., gdyby władali nią wojownicy podobni samurajom to myślę, że Lambert w "Nieśmiertelnym" machałby właśnie polską bronią. Bo jest lepsza. I tyle