No to udało ci się, jestem w twoim teatrzyku. Czaję, grube ryby są poza zasięgiem, więc polujesz na plankton. Myślisz, że tak zdobędziesz szacunek? Wszystko mi jedno, każdy musi jeść. Ale zdradzę ci uliczną mądrość: chcesz mieć szacunek, to sobie na niego zapracuj. Bujanie się z płotkami donikąd nie prowadzi.
Tak czy siak... gangi. Tak, „gangi”, bo to źli ludzie, a niby co? Ale nikt tego nie wybiera. Nie ma opcji. Podczas gdy korporacyjne dzieciaki jeździły do prywatnych szkół złotymi AV-kami, ja modliłam się przy obiedzie, by mojego tatka przynieśli do domu w worku, naszpikowanego ołowiem po jakiejś głupiej akcji na ulicy. Ludzie w korpo siedzą na stosach edków i srają na nas, gdy próbujemy zbierać po nich resztki. Harujemy jak woły, a i tak kończymy na śmietniku. Miasto snów? Cholerna prawda. Bo sny nigdy nie są prawdziwe.