Opowiadanie - "Powrót" - dikajos88
Witam
Opowiadania piszę od nieco ponad roku chyba, sam nie liczę, ale postanowiłem skrobnąć coś w uniwersum wiedźmińskim. Do tej pory pisałem w świecie Mass Effect i The Elder Scrolls. Ktoś mi zasugerował uniwersum wiedźmina, które naprawdę uwielbiam, więc wymyśliłem niedługą historię, zapewne na około pięć odcinków. Jeśli będzie zainteresowanie, to chętnie napiszę więcej. Do tej pory wzbraniałem się z pisaniem w świecie ASa, ale kto wie, może dzięki temu się polepszę
Akcję opowiadania umieściłem na czas wojny Północ kontra Nilfgaard, dokładnie tej wojny, która zaczyna się na końcu Wiedźmina 2 i będzie kontynuowana w Dzikim Gonie. Wydarzenia, które wymyśliłem nie odnoszą się jednak do wielkiej polityki, a wojna jest tylko wspominana. Mam nadzieję, że opowiadanie przypadnie Wam do gustu. Zachęcam do wyrażania opinii
Opowiadanko wrzucam w spoiler, żeby było Wam wygodniej
Było ciepłe wiosenne popołudnie. Po błękitnym niebie leniwie przesuwało się kilka niewielkich, poszarpanych chmur. Obłoki rzucały maleńkie cienie na położoną nad samym Wielkim Morzem wioskę. Rosły chłop z sumiastymi wąsami pod wielkim nosem wracał właśnie z nad brzegu, niosąc sieć wypełnioną dopiero co złowionymi rybami. Szedł powoli, ciągnąc połów po lekko utwardzonej dróżce i stękając przy tym z wysiłku. Przy pierwszej z wioskowych chałup przystanął, widząc starszą kobietę siedzącą na drewnianym taborecie. Babcia paliła fajkę i cieszyła się słońcem.
- Dzień jak co dzień, jak widzę, pani Olgo - powiedział, rzucając swój łup do cienia, który dawał skonstruowany z drewna dom.
- Oj, tak, panie Erneście - odrzekła, wyjmując fajkę z ust i buchając kłębem dymu w stronę rozmówcy. Ten podszedł bliżej i oparł się o płot, krzyżując ręce. Ochoczo wciągnął dym przez swój obszerny nos.
Mężczyzna nie miał wielkiej ochoty na rozmowę z tą kobietą, tak naprawdę nie lubił jej. Po prostu czuł spore zmęczenie, chciał na chwilę przystanąć, a że chałupa kobieciny była pierwszą na drodze do domu - przystawał tam nie raz i nie dwa, kiedy wracał z wybrzeża. Wiedział, że rozmowa zaraz zejdzie na temat problemów zdrowotnych, w tym grzybicy na stopach staruszki. Miał plan, by, gdy tylko zacznie o tym mówić, zmyć się niezwłocznie. I to niezależnie od tego, czy zdąży wypocząć. Moment ciszy po przywitaniu przeciągał się jednak, Ernest czuł się trochę niekomfortowo, więc, nie myśląc, spytał o jedyne, co mu przyszło do zmęczonej głowy.
- Jak tam zdrowie, pani Olgo? - zagadnął, po chwili przeklinając się w myślach.
- Ach, znów mi coś wyskoczyło, na plecach tym razem, kochaniutki. Pokazałabym ci...
- Nie trzeba - szybko zripostował, krzywiąc się na samą myśl zobaczenia wdzięków staruszki, albo w ogóle jakiejkolwiek części jej ciała bez ubrania. - Ja wierzę pani na słowo. No, ale na mnie pora. Żona gotowa ubić wałkiem, jak jej nie przyniosę rybek. Do widzenia.
Skłonił się i chwycił sieć. Babka pomachała fajką na do widzenia. Chwilę potem podrapała się po swędzących plecach. Dom Ernesta był niedaleko; wioska składała się z zaledwie kilkunastu chałup. Od czasu rozpoczęcia wojny z królestwami północy miejsce było zasiedlone w większości przez starców, kobiety i dzieci. Młodzi mężczyźni byli wcielani do wojska, czy tego chcieli, czy nie. Nikt się ich o zdanie nie pytał, bo jaka armia, niezależnie od kraju, pyta chłopstwo o opinie. Dwaj synowie Ernesta zdobywali pewnie teraz zamki w jednym z krajów na północ od Jarugi. Jego nie zabrano, ponieważ piastował niezwykle zaszczytny urząd wójta tej osady. Zaszczytny tylko w jego oczach, bo ktokolwiek tędy przejeżdżał, ten szybko wyjeżdżał w siną dal. W wiosce było zaledwie kilkanaście domostw, jeden przestarzały młyn i sypiąca się karczma. I to by było na tyle. W niewielkiej przystani cumowało jednak kilka niewielkich łodzi, z których korzystali starzy rybacy, aby zapewnić kilkudziesięciu mieszkańcom wyżywienie. Ernest, mimo swojego stanowiska, musiał pomagać. Z racji nieobecności młodych, po prostu brakowało ludzi.
Mały blondwłosy chłopiec siedział okrakiem na murku i bawił się scyzorykiem, kiedy w oddali, na wzgórzu, ujrzał chmurę pyłu i kilka ludzkich sylwetek na koniach. Tętent kopyt odstraszył dwa koty walczące o upolowanego przed chwilą zająca. Pośpiesznie czmychnęły w głęboki las, przekładając rozstrzygnięcie walki na czas nieco późniejszy. Obłoki pyłu wznosiły się w powietrze i zostawały za gromadą koni ślad, jaki pozostawia ogon komety. Chłopiec otworzył szeroko buzię i przez chwilę przyglądał się z ciekawością. Obcy byli coraz bliżej, więc zeskoczył z murku na swoje bose stopy i pobiegł co sił w nogach do karczmy. Po kilkudziesięciu metrach, przeskakując kilka ogrodzeń i depcząc gdakające kury, dotarł do celu i wszedł, ledwo otwierając ciężkie drewniane drzwi.
W środku siedział wójt Ernest oraz dziadek chłopca, zwany przez wszystkich Starym. Poza nimi, za skromnym barem, stała otyła kobieta w obszernej sukni, stukając w ladę brudnymi paznokciami. Pracowała tu i niecierpliwie czekała na kolejne zamówienie. Klientów miewała tylko wieczorami, gdy rybacy przychodzili rozluźnić się po dniu ciężkiej pracy. Rzadko ktoś trafiał tu wcześniej. Na dźwięk otwieranych drzwi aż podskoczyła z radości i już przechylała dzbanek z piwem, by nalać trunek kolejnemu rybakowi, ale do karczmy wszedł wnuczek Starego - dziesięcioletni Adam. Kobieta westchnęła rozczarowana i wróciła do wystukiwania paznokciami mało rytmicznej melodii.
- Dziadku, dziadku, panie Erneście - mówił rozemocjonowany chłopak. - Jeźdźcy jacyś ze wzgórza w naszą stronę jadą! Miałem pilnować wioski, to na straży siedziałem na murku. I jadą tu!
- A co to za jeźdźcy być mogą, panie wójcie? - zastanawiał się Stary, drapiąc się po siwej głowie. - Toć młodzież całą nam już zabrali i na wojnę posłali w jakieś dalekie kraje. Ojciec tego tu, gagatka, wali mieczem jakiegoś Nordlinga, a jego dzieciaka ja chowam i stara moja.
- Może to nie wojsko - odpowiedział Ernest, gładząc wilgotny od piwa wąs. - No cóż, na spotkanie wyjść trzeba. Obowiązki wzywają.
Wstał i wyszedł na zewnątrz, a wraz z nim mały Adam, który koniecznie chciał zobaczyć jeźdźców z bliska. Zżerała go ciekawość. Stary został w środku i dyskretnie prychnął, kiedy wyszli. Strasznie bawiło go podejście Ernesta, który niezwykle przejmował się "wójtowaniem", czyli wiązaniem końca z końcem w malutkiej osadzie, w której żyło teraz nie więcej jak pięćdziesiąt osób.
Ernest i Adam zatrzymali się na środku centralnej drogi osady. Wąsacz stanął za dzieckiem i położył wielkie dłonie na jego ramionach. Od tej dróżki, jedynej w miarę zadbanej w okolicy, odchodziły tylko krótkie witki prowadzące do domostw. Ludzie wyglądali ze środków swoich chałup, niektórzy wychodzili na zewnątrz, widząc grupę ludzi na koniach kierującą się pod karczmę. Kiedy przybysze zatrzymali się przed wójtem, ten wreszcie mógł się im przyjrzeć. Ich wygląd mocno go zaniepokoił. Nie nosili żadnych cesarskich insygniów. Nie wyglądali na żołnierzy, chociaż na pierwszy rzut oka można było stwierdzić, że mieli za sobą niejedną bitkę. Było ich sześciu, wszyscy uzbrojeni w miecze będące na wyposażeniu armii. Synowie zdążyli pokazać Ernestowi swoje ostrza przed wymarszem, dlatego rozpoznał tę broń. Dezerterzy, oprychy - pomyślał, ścisnął mocniej ramiona Adama i zdecydowanym ruchem nakazał mu schować się za jego plecami. Jeden z obcych zsiadł z konia. W oczach chłopca wyglądał na giganta, przewyższał wysokiego wójta o półtorej głowy, a i nieobecnego ojca chłopaka co najmniej o dwie. Nosił kolczugę założoną na brązową koszulę, ramiona i plecy pokrywał czarny płaszcz sięgający do kolan, na dłoniach miał rękawice wzmacniane błyszczącymi ćwiekami. Za pasem widniało ostrze osadzone w skórzanej pochwie. Na nadgarstkach miał kilka złotych i srebrnych ozdób. W końcu podszedł na odległość kilku kroków od wójta i odezwał się.
- Ładna dziś pogoda, prawda?
- Prawda, panie - odpowiedział Ernest, bardzo powoli. Coraz więcej ludzi wychodziło z domostw i przysłuchiwało się rozpoczętej rozmowie.
- Jak się nazywa ta wioska, dobry człowieku? - spytał mężczyzna. Po obejrzeniu broni i kolczugi, Ernest miał w końcu sposobność przyjrzenia się samemu rozmówcy. Był młody, gładko ogolony. Uśmiechał się dziwnie. Jego oczy przypominały oczy drapieżnika, który czai się, by dopaść ofiarę.
- Panowie zabłądzili pewnie. Co by na trakt trafić, to trzeba cofnąć się za wzgórze, z któregoście zjechali, a potem skręcić w prawo, jechać leśną dróżką mil kilka, nie więcej. Wtedy traficie na drogę, którą nasze wojska ostatnio szły na północ. - Wójt chciał zdobyć nieco informacji o celach grupy. - Pewnie zaciągnąć się chcecie?
Dwóch obcych parsknęło, krzywiąc usta pod nosem. Cały czas rozglądali się na wszystkie strony, jakby czegoś szukali. Parsknięcie wystarczyło za odpowiedź. Tak samo myślał dowodzący.
- Nie zabłądziliśmy. Błądzi tylko ten, kto ma konkretny cel, nieprawdaż? My po prostu... podróżujemy tu i tam, zbierając doświadczenia - ponownie się uśmiechnął, a jego oczy błysnęły - a czasem coś więcej.
Drzwi karczmy otworzyły się, a na drogę wyszedł Stary, dziadek Adama.
- A co wy od nas chcecie, panowie? My biedni ludzie, nic nie mamy. Ryb parę i tyle. Nocleg zaoferować możemy i więcej nic. Czasy trudne, wojenny czas, a żyć trzeba. Ciężko jest. Nic więcej, jak nocleg, nie mamy dla was.
- O tym zadecydujemy my - powiedział obcy, podnosząc głos. Od razu potem skinął głową w stronę swoich towarzyszy, a ci od razu wykonali wcześniej ustalone polecenie. Zsiedli z koni i ruszyli do upatrzonych chałup. Ludzi, którzy stali im na drodze, po prostu bezceremonialnie odpychali.
- Radziłbym nie stawiać oporu - kontynuował nieproszony gość. - Te miecze, które ze sobą nosimy, nie są tylko ozdóbkami, a my wiemy, jak ich używać. Nie wykonujcie pochopnych ruchów, to może nikomu nic się nie stanie.
- Cesarz was ukarze, łajdaki chędożone! - krzyczał Stary, wymachując pięścią. - Wiecie, co z dezerterami się robi? Na pewno wiecie. Z wojska żeście zwiali i teraz cudzym kosztem dorobić się chcecie!
Podczas gdy Stary krzyczał, mężczyzna w kolczudze podszedł do niego powolnym krokiem.
- Ostawcie nas w spokoju, pędraki - starszy człowiek wciąż wrzeszczał, chociaż wójt chwycił go za ramię swoją potężna dłonią i mocno ścisnął, sugerując zaprzestanie dyskusji.
Reszta bandytów wchodziła do kolejnych chałup, gdzie zajmowała się rabowaniem kosztowności. Jeden z nich, brodaty, z blizną przecinającą lewy policzek na pół, zobaczył młodą dziewczynę stojącą na progu jednego z domów. Uśmiechnął się i podszedł do niej.
- Może pokażesz mi, jakie skarby masz w środku - oblizał wargi, ukazując braki w uzębieniu. Dziewczyna cofnęła się w stronę drzwi. Jego niewielkie oczy krążyły teraz po niej, od góry do dołu. - Pokażesz, pokażesz. Jestem nawet pewny, że pokażesz mi sporo więcej. Umiem być przekonujący.
Dziewczyna krzyknęła, kiedy wepchnął ją do środka i zamknął za sobą drzwi. Do uszu pozostałych mieszkańców docierały jej krzyki, łkanie. Po kilku sekundach krzyki ustały. Ernest zacisnął pięści, puszczając Starego, który podszedł do dowódcy bandy.
- Jak śmiecie?! Jak śmiecie hańbić nilfgaardzkie kobiety, wy sukinsyny! Nasi chłopcy na wojnie są i jak wrócą, to skopią wam dupska tak, że popamiętacie! Hańba wam!
Wykrzyczałby więcej, ale błyskawiczny cios w policzek zwalił go na ziemię. Stary broczył we krwi. Naszpikowana ćwiekami rękawica rozorała mu lewą część twarzy i wybiła dwa zęby. Kiedy zaczął się podnosić, został kopnięty, raz w brzuch, raz w głowę.
- Błagam, przestańcie! - krzyknął Ernest. - Nie róbcie nam nic złego, nie krzywdźcie, błagam. Weźcie kosztowności, chociaż nie ma ich wiele, przysięgam. To mała, rybacka osada. Nie róbcie krzywdy ludziom.
- Ty tu dowodzisz?
- Tak, nazywam się Ernest, jestem wójtem.
Obcy podszedł do niego i zadał ten sam cios, którym chwilę wcześniej znokautował Starego. Wójt był jednak postawnym mężczyzną i nie przewrócił się - wciąż stał, nie reagując, chociaż krew z rozciętego policzka spływała mu do ust i kapała na ziemię.
- Teraz ja tu rządzę. Nazywam się Diego. A teraz przedstawię krótką filozofię moich rządów. - Rozejrzał się. Mieszkańcy patrzyli na niego z przerażeniem w niemal kompletnej ciszy, przerywanej tylko przez bandytów grabiących kolejne domy. - Dziś płacicie nam pierwszy podatek. Potem odjedziemy, ale wrócimy tu, zapewniam. Wrócimy, jak spożytkujemy to, co nam właśnie ofiarowujecie. I będziemy wracać regularnie. Nie kombinujcie, dobrze wam radzę. Jeśli spróbujecie nająć jakichś chłystków do pomocy, to wiedzcie, że jest nas więcej. My jesteśmy tylko... delegacją, która przybyła w pokoju. Po prostu płaćcie, a nikomu nie stanie się przesadnie duża krzywda. - W tej chwili brodacz z blizną na lewym policzku wyszedł z chałupy. Podciągnął spodnie lewą ręką, w prawej niósł niewielki brzęczący metalicznym dźwiękiem woreczek ochlapany świeżą krwią. Inni bandyci wsiadali już na konie, każdy z łupem, mniejszym bądź większym. - No, jak widzę, jesteśmy gotowi do drogi. Nie próbujcie sztuczek, powtarzam. Bo skończycie jak on.
Podszedł do Starego, który leżał na plecach, trzymając się dłońmi za złamany nos. Wyciągnął miecz. Kilka kobiet złapało się za głowy, Ernest zacisnął pięści jeszcze mocniej. Bandyta stanął na wysokości głowy staruszka, przysłaniając mu słońce. Chwycił miecz oburącz i uniósł ramiona w górę, składając się do ciosu. Panowała całkowita cisza, reszta bandy była gotowa do drogi i nieco znudzona siedziała w siodłach. Wtedy padł cios. Potężne uderzenie w szyję zabarwiło krwią nogawki oprawcy. Miecz nie odrąbał jednak całej głowy za pierwszym razem. Musiał zatrzymać się na kręgosłupie. Diego wziął głęboki oddech i ponowił uderzenie. Tym razem oddzielił głowę od reszty ciała. Kobiety płakały. Mały Adam patrzył na martwego dziadka, mocno trzymając się pasa Ernesta. Szlochał.
- Wrócimy za tydzień, może dwa. - Herszt bandy podszedł do jednej ze starszych kobiet, które przyglądały się egzekucji. Przyklęknął, chwycił fragment jej spódnicy i wytarł w nią ostrze. Kobieta nawet nie drgnęła. - Tyle czasu powinno wystarczyć, żebyście znaleźli odpowiednie dary. Pamiętajcie, im więcej nam dacie, tym dłużej macie spokój. Jeśli podatku nie będzie, to możecie już między sobą wybierać, kto będzie drugi. - Popatrzył w niebo, przymykając oczy rażone słońcem. - Naprawdę ładna dziś pogoda. Żegnam.
Po chwili był już w siodle i cała grupa skierowała się ponownie w stronę wzgórza. Jechali wolno, jakby demonstracyjnie. Wszyscy mieszkańcy wioski patrzyli na ich sylwetki, kiedy znikały za pagórkiem. Jeszcze kilka chwil potem panowała cisza. Przerywał ją tylko płacz.
Kilkunastu mieszkańców wioski siedziało w karczmie. Właścicielka nie nadążała z podawaniem piwa i przekąsek. Jeszcze nigdy nie miała tu tylu osób na raz, więc pomagał jej Adam. Z wysiłkiem nosił spore dzbany piwa i stawiał je na stołach, przy których głośno debatowano.
- Jesteśmy bezbronni, kompletnie bezbronni! - krzyczał jeden z rybaków, Galen. - Na naszych oczach Staremu łeb odrąbali, a myśmy nic nie zrobili.
- Bo nie było co robić - odrzekł mu wójt. - Ich sześciu uzbrojonych, młodych ludzi. Dowódca, wielki, silny chłop. Reszta nieco tylko mniej potężna... - Odwrócił się w stronę młynarza i spytał: - Kael, co z twoją córką?
Młynarz siedział cicho z oczami wlepionymi w stół. Na dźwięk swojego imienia podniósł wzrok. To jego dziecko stało się ofiarą jednego z bandytów.
- Żyje... - odrzekł.
Czekali na więcej szczegółów, ale młynarz nie kontynuował. Nie odezwał się już ani słowem. Nie pytali, bo sami nie wiedzieli, jakich słów użyć.
- Ernest, wójtem jesteś, zróbże coś - kontynuował rybak. - Przecie tak być nie może. Oni za tydzień wrócą! I znowu będą chcieć nas okraść, kiedy my nic nie mamy. Jak mamy im łup zdobyć? Sami mamy iść rabować? My, staruchy i baby?
- Najemników jakichś trza sprowadzić - powiedziała właścicielka karczmy, stawiając na stole półmisek z upieczonym króliczym mięsem.
- Głupia babo, ukatrupią nas za to, słyszałaś przecież - mówił Ernest. - Zresztą nas na najemników nie stać.
Wszyscy zamilkli. Faktycznie, nawet przed napadem mieli niewiele, teraz natomiast nie posiadali już praktycznie niczego wartościowego. Adam patrzył na zgromadzonych w skupieniu. Przyniósł kolejny dzban i usiadł wśród starszych.
- Ciebie tu nie powinno być, mały - powiedział Galen. - Czmychaj do domu. Babcia na pewno cię potrzebuje...
- Ale ja chcę pomóc.
- A jak ty chcesz pomóc? - rybak uśmiechnął się delikatnie w reakcji na dziecięcą propozycję.
- Wiem, co robić - odpowiedział chłopak. Oczy błysnęły mu entuzjazmem. - Do człowieka z lasu trzeba iść!
Cała gromada spojrzała na dziesięciolatka wzrokiem, którym karze się dzieci, kiedy powiedzą coś niedorzecznego. Człowiek z lasu stał się w ostatnich miesiącach postacią niezwykle tajemniczą dla mieszkańców wioski. Nie wiedzieli, kiedy tam przybył, nie mieli też pojęcia, gdzie dokładnie żyje. Co jakiś czas ktoś natykał się jednak na niego. Ze zlepku kilku relacji i opinii powstało wiele niewiarygodnych historyjek. Choćby taka, że człowiek ten jest wampirem i czycha na krew niewinnych. Ta teoria osłabła ostatnimi czasy, kiedy okazało się, że żaden mieszkaniec wioski nie znajdował na szyi śladów po ugryzieniach. Inni mówili, że ów człowiek jest wygnanym z cesarskiego dworu czarodziejem, który nie mógł znieść bezwarunkowego podporządkowania się władzy i wybrał życie samotnika. Ten osobnik nie szukał kontaktu z wioską, nie chciał handlować, ani nawet rozmawiać. Nikt z mieszkańców nawet nie zamienił z nim słowa. Żył w gęstwie leśnej i wydawało się, że był tam samowystarczalny. A żeby być samowystarczalnym w lesie, musiał być w jakiś sposób wyjątkowy. Od czasu rozpoczęcia wojny, w okolicy namnożyło się potworów, zwłaszcza trupojadów i prosty człowiek nie przeżyłby tam tygodnia.
- Człowiek z lasu - myślał na głos Ernest. - Nie znamy go. Paru z nas go widziało, jak na polowaniach bywali w gęstwinie. Nie wiemy, czy nie groźniejszy on, niż bandyci...
- Po co w ogóle gadamy o nim - powiedział młynarz. - Radzić trzeba na poważnie, a nie bajkom dziecięcym wiarę dawać.
- Nie bajka to - powiedział rybak Galen. - Ja jestem z tych, co widzieli tego człowieka. Groźny to on jest na pewno. W lesie sidła jakieś zaczarowane zastawia na zwierzynę. Duże sidła, kto wie, czy nie na ludzi. Poza tym moja baba, jak chrustu szła nazbierać i pobłądziła, to widziała, jak on jakieś rośliny zbierał. To czarownik musi być, pewny jestem.
- Może mag jakiś, uciekinier?
- Morderca na pewno!
- Wilkołak!
- Mag, morderca, uciekinier... Ludzie, spokój! - wójt trzasnął pięścią w stół, przerywając ożywiającą się dyskusję. - Pójdę w las jutro z rana. Kto ze mną pójdzie?
Wszyscy patrzyli po sobie.
- Ja pójdę! - krzyknął Adam.
- Jesteś odważny, chłopcze, ale musisz zostać ze swoją babcią. Ona naprawdę cię teraz potrzebuje - Galen pogłaskał chłopca po głowie. Wziął głęboki oddech i powiedział: - Ja pójdę z tobą, Ernest. Tylko co my mu powiemy, jak się nam uda go znaleźć? Co zaoferujemy?
- A żebym to ja wiedział... - wójt wychylił kufel z piwem.
- To szaleństwo - zaprotestował kolejny z rybaków. - On was tam zabije i zje pewnie. Ugotuje i zje, mówię wam! To musi być jakiś wariat, że tam żyje. Jakieś sześć miesięcy temu pierwszy raz go ktoś widział. Nawet jeśli był normalny, to teraz na pewno ześwirował. Nikt nie wytrzyma tyle czasu w samotności i ciągłym zagrożeniu.
- Jeśli masz jakikolwiek inny pomysł - mówił Ernest łamiącym się głosem - to podziel się z nami, proszę cię... Jeśli to potężny mag, to na pewno będzie w stanie nam pomóc. Magowie prawdziwe cuda potrafią zdziałać. Masz inny pomysł? Ktokolwiek ma?
Odpowiedziała mu przeciągła cisza, przerywana bzyczeniem przelatującej nad stołem muchy. Po kilku chwilach wójt zakończył dyskusję:
- Więc decyzja zapadła. Jutro z samego rana ja i Galen wchodzimy w gęstwinę i poszukamy tego czarownika.
KONIEC ODCINKA PIERWSZEGO
Będę wdzięczny za wszelkie opinie
Witam
Opowiadania piszę od nieco ponad roku chyba, sam nie liczę, ale postanowiłem skrobnąć coś w uniwersum wiedźmińskim. Do tej pory pisałem w świecie Mass Effect i The Elder Scrolls. Ktoś mi zasugerował uniwersum wiedźmina, które naprawdę uwielbiam, więc wymyśliłem niedługą historię, zapewne na około pięć odcinków. Jeśli będzie zainteresowanie, to chętnie napiszę więcej. Do tej pory wzbraniałem się z pisaniem w świecie ASa, ale kto wie, może dzięki temu się polepszę
Akcję opowiadania umieściłem na czas wojny Północ kontra Nilfgaard, dokładnie tej wojny, która zaczyna się na końcu Wiedźmina 2 i będzie kontynuowana w Dzikim Gonie. Wydarzenia, które wymyśliłem nie odnoszą się jednak do wielkiej polityki, a wojna jest tylko wspominana. Mam nadzieję, że opowiadanie przypadnie Wam do gustu. Zachęcam do wyrażania opinii
Opowiadanko wrzucam w spoiler, żeby było Wam wygodniej
-----------------------------------------------------------------
POWRÓT
ODCINEK I
Napad
POWRÓT
ODCINEK I
Napad
I
Było ciepłe wiosenne popołudnie. Po błękitnym niebie leniwie przesuwało się kilka niewielkich, poszarpanych chmur. Obłoki rzucały maleńkie cienie na położoną nad samym Wielkim Morzem wioskę. Rosły chłop z sumiastymi wąsami pod wielkim nosem wracał właśnie z nad brzegu, niosąc sieć wypełnioną dopiero co złowionymi rybami. Szedł powoli, ciągnąc połów po lekko utwardzonej dróżce i stękając przy tym z wysiłku. Przy pierwszej z wioskowych chałup przystanął, widząc starszą kobietę siedzącą na drewnianym taborecie. Babcia paliła fajkę i cieszyła się słońcem.
- Dzień jak co dzień, jak widzę, pani Olgo - powiedział, rzucając swój łup do cienia, który dawał skonstruowany z drewna dom.
- Oj, tak, panie Erneście - odrzekła, wyjmując fajkę z ust i buchając kłębem dymu w stronę rozmówcy. Ten podszedł bliżej i oparł się o płot, krzyżując ręce. Ochoczo wciągnął dym przez swój obszerny nos.
Mężczyzna nie miał wielkiej ochoty na rozmowę z tą kobietą, tak naprawdę nie lubił jej. Po prostu czuł spore zmęczenie, chciał na chwilę przystanąć, a że chałupa kobieciny była pierwszą na drodze do domu - przystawał tam nie raz i nie dwa, kiedy wracał z wybrzeża. Wiedział, że rozmowa zaraz zejdzie na temat problemów zdrowotnych, w tym grzybicy na stopach staruszki. Miał plan, by, gdy tylko zacznie o tym mówić, zmyć się niezwłocznie. I to niezależnie od tego, czy zdąży wypocząć. Moment ciszy po przywitaniu przeciągał się jednak, Ernest czuł się trochę niekomfortowo, więc, nie myśląc, spytał o jedyne, co mu przyszło do zmęczonej głowy.
- Jak tam zdrowie, pani Olgo? - zagadnął, po chwili przeklinając się w myślach.
- Ach, znów mi coś wyskoczyło, na plecach tym razem, kochaniutki. Pokazałabym ci...
- Nie trzeba - szybko zripostował, krzywiąc się na samą myśl zobaczenia wdzięków staruszki, albo w ogóle jakiejkolwiek części jej ciała bez ubrania. - Ja wierzę pani na słowo. No, ale na mnie pora. Żona gotowa ubić wałkiem, jak jej nie przyniosę rybek. Do widzenia.
Skłonił się i chwycił sieć. Babka pomachała fajką na do widzenia. Chwilę potem podrapała się po swędzących plecach. Dom Ernesta był niedaleko; wioska składała się z zaledwie kilkunastu chałup. Od czasu rozpoczęcia wojny z królestwami północy miejsce było zasiedlone w większości przez starców, kobiety i dzieci. Młodzi mężczyźni byli wcielani do wojska, czy tego chcieli, czy nie. Nikt się ich o zdanie nie pytał, bo jaka armia, niezależnie od kraju, pyta chłopstwo o opinie. Dwaj synowie Ernesta zdobywali pewnie teraz zamki w jednym z krajów na północ od Jarugi. Jego nie zabrano, ponieważ piastował niezwykle zaszczytny urząd wójta tej osady. Zaszczytny tylko w jego oczach, bo ktokolwiek tędy przejeżdżał, ten szybko wyjeżdżał w siną dal. W wiosce było zaledwie kilkanaście domostw, jeden przestarzały młyn i sypiąca się karczma. I to by było na tyle. W niewielkiej przystani cumowało jednak kilka niewielkich łodzi, z których korzystali starzy rybacy, aby zapewnić kilkudziesięciu mieszkańcom wyżywienie. Ernest, mimo swojego stanowiska, musiał pomagać. Z racji nieobecności młodych, po prostu brakowało ludzi.
II
Mały blondwłosy chłopiec siedział okrakiem na murku i bawił się scyzorykiem, kiedy w oddali, na wzgórzu, ujrzał chmurę pyłu i kilka ludzkich sylwetek na koniach. Tętent kopyt odstraszył dwa koty walczące o upolowanego przed chwilą zająca. Pośpiesznie czmychnęły w głęboki las, przekładając rozstrzygnięcie walki na czas nieco późniejszy. Obłoki pyłu wznosiły się w powietrze i zostawały za gromadą koni ślad, jaki pozostawia ogon komety. Chłopiec otworzył szeroko buzię i przez chwilę przyglądał się z ciekawością. Obcy byli coraz bliżej, więc zeskoczył z murku na swoje bose stopy i pobiegł co sił w nogach do karczmy. Po kilkudziesięciu metrach, przeskakując kilka ogrodzeń i depcząc gdakające kury, dotarł do celu i wszedł, ledwo otwierając ciężkie drewniane drzwi.
W środku siedział wójt Ernest oraz dziadek chłopca, zwany przez wszystkich Starym. Poza nimi, za skromnym barem, stała otyła kobieta w obszernej sukni, stukając w ladę brudnymi paznokciami. Pracowała tu i niecierpliwie czekała na kolejne zamówienie. Klientów miewała tylko wieczorami, gdy rybacy przychodzili rozluźnić się po dniu ciężkiej pracy. Rzadko ktoś trafiał tu wcześniej. Na dźwięk otwieranych drzwi aż podskoczyła z radości i już przechylała dzbanek z piwem, by nalać trunek kolejnemu rybakowi, ale do karczmy wszedł wnuczek Starego - dziesięcioletni Adam. Kobieta westchnęła rozczarowana i wróciła do wystukiwania paznokciami mało rytmicznej melodii.
- Dziadku, dziadku, panie Erneście - mówił rozemocjonowany chłopak. - Jeźdźcy jacyś ze wzgórza w naszą stronę jadą! Miałem pilnować wioski, to na straży siedziałem na murku. I jadą tu!
- A co to za jeźdźcy być mogą, panie wójcie? - zastanawiał się Stary, drapiąc się po siwej głowie. - Toć młodzież całą nam już zabrali i na wojnę posłali w jakieś dalekie kraje. Ojciec tego tu, gagatka, wali mieczem jakiegoś Nordlinga, a jego dzieciaka ja chowam i stara moja.
- Może to nie wojsko - odpowiedział Ernest, gładząc wilgotny od piwa wąs. - No cóż, na spotkanie wyjść trzeba. Obowiązki wzywają.
Wstał i wyszedł na zewnątrz, a wraz z nim mały Adam, który koniecznie chciał zobaczyć jeźdźców z bliska. Zżerała go ciekawość. Stary został w środku i dyskretnie prychnął, kiedy wyszli. Strasznie bawiło go podejście Ernesta, który niezwykle przejmował się "wójtowaniem", czyli wiązaniem końca z końcem w malutkiej osadzie, w której żyło teraz nie więcej jak pięćdziesiąt osób.
Ernest i Adam zatrzymali się na środku centralnej drogi osady. Wąsacz stanął za dzieckiem i położył wielkie dłonie na jego ramionach. Od tej dróżki, jedynej w miarę zadbanej w okolicy, odchodziły tylko krótkie witki prowadzące do domostw. Ludzie wyglądali ze środków swoich chałup, niektórzy wychodzili na zewnątrz, widząc grupę ludzi na koniach kierującą się pod karczmę. Kiedy przybysze zatrzymali się przed wójtem, ten wreszcie mógł się im przyjrzeć. Ich wygląd mocno go zaniepokoił. Nie nosili żadnych cesarskich insygniów. Nie wyglądali na żołnierzy, chociaż na pierwszy rzut oka można było stwierdzić, że mieli za sobą niejedną bitkę. Było ich sześciu, wszyscy uzbrojeni w miecze będące na wyposażeniu armii. Synowie zdążyli pokazać Ernestowi swoje ostrza przed wymarszem, dlatego rozpoznał tę broń. Dezerterzy, oprychy - pomyślał, ścisnął mocniej ramiona Adama i zdecydowanym ruchem nakazał mu schować się za jego plecami. Jeden z obcych zsiadł z konia. W oczach chłopca wyglądał na giganta, przewyższał wysokiego wójta o półtorej głowy, a i nieobecnego ojca chłopaka co najmniej o dwie. Nosił kolczugę założoną na brązową koszulę, ramiona i plecy pokrywał czarny płaszcz sięgający do kolan, na dłoniach miał rękawice wzmacniane błyszczącymi ćwiekami. Za pasem widniało ostrze osadzone w skórzanej pochwie. Na nadgarstkach miał kilka złotych i srebrnych ozdób. W końcu podszedł na odległość kilku kroków od wójta i odezwał się.
- Ładna dziś pogoda, prawda?
- Prawda, panie - odpowiedział Ernest, bardzo powoli. Coraz więcej ludzi wychodziło z domostw i przysłuchiwało się rozpoczętej rozmowie.
- Jak się nazywa ta wioska, dobry człowieku? - spytał mężczyzna. Po obejrzeniu broni i kolczugi, Ernest miał w końcu sposobność przyjrzenia się samemu rozmówcy. Był młody, gładko ogolony. Uśmiechał się dziwnie. Jego oczy przypominały oczy drapieżnika, który czai się, by dopaść ofiarę.
- Panowie zabłądzili pewnie. Co by na trakt trafić, to trzeba cofnąć się za wzgórze, z któregoście zjechali, a potem skręcić w prawo, jechać leśną dróżką mil kilka, nie więcej. Wtedy traficie na drogę, którą nasze wojska ostatnio szły na północ. - Wójt chciał zdobyć nieco informacji o celach grupy. - Pewnie zaciągnąć się chcecie?
Dwóch obcych parsknęło, krzywiąc usta pod nosem. Cały czas rozglądali się na wszystkie strony, jakby czegoś szukali. Parsknięcie wystarczyło za odpowiedź. Tak samo myślał dowodzący.
- Nie zabłądziliśmy. Błądzi tylko ten, kto ma konkretny cel, nieprawdaż? My po prostu... podróżujemy tu i tam, zbierając doświadczenia - ponownie się uśmiechnął, a jego oczy błysnęły - a czasem coś więcej.
Drzwi karczmy otworzyły się, a na drogę wyszedł Stary, dziadek Adama.
- A co wy od nas chcecie, panowie? My biedni ludzie, nic nie mamy. Ryb parę i tyle. Nocleg zaoferować możemy i więcej nic. Czasy trudne, wojenny czas, a żyć trzeba. Ciężko jest. Nic więcej, jak nocleg, nie mamy dla was.
- O tym zadecydujemy my - powiedział obcy, podnosząc głos. Od razu potem skinął głową w stronę swoich towarzyszy, a ci od razu wykonali wcześniej ustalone polecenie. Zsiedli z koni i ruszyli do upatrzonych chałup. Ludzi, którzy stali im na drodze, po prostu bezceremonialnie odpychali.
- Radziłbym nie stawiać oporu - kontynuował nieproszony gość. - Te miecze, które ze sobą nosimy, nie są tylko ozdóbkami, a my wiemy, jak ich używać. Nie wykonujcie pochopnych ruchów, to może nikomu nic się nie stanie.
- Cesarz was ukarze, łajdaki chędożone! - krzyczał Stary, wymachując pięścią. - Wiecie, co z dezerterami się robi? Na pewno wiecie. Z wojska żeście zwiali i teraz cudzym kosztem dorobić się chcecie!
Podczas gdy Stary krzyczał, mężczyzna w kolczudze podszedł do niego powolnym krokiem.
- Ostawcie nas w spokoju, pędraki - starszy człowiek wciąż wrzeszczał, chociaż wójt chwycił go za ramię swoją potężna dłonią i mocno ścisnął, sugerując zaprzestanie dyskusji.
Reszta bandytów wchodziła do kolejnych chałup, gdzie zajmowała się rabowaniem kosztowności. Jeden z nich, brodaty, z blizną przecinającą lewy policzek na pół, zobaczył młodą dziewczynę stojącą na progu jednego z domów. Uśmiechnął się i podszedł do niej.
- Może pokażesz mi, jakie skarby masz w środku - oblizał wargi, ukazując braki w uzębieniu. Dziewczyna cofnęła się w stronę drzwi. Jego niewielkie oczy krążyły teraz po niej, od góry do dołu. - Pokażesz, pokażesz. Jestem nawet pewny, że pokażesz mi sporo więcej. Umiem być przekonujący.
Dziewczyna krzyknęła, kiedy wepchnął ją do środka i zamknął za sobą drzwi. Do uszu pozostałych mieszkańców docierały jej krzyki, łkanie. Po kilku sekundach krzyki ustały. Ernest zacisnął pięści, puszczając Starego, który podszedł do dowódcy bandy.
- Jak śmiecie?! Jak śmiecie hańbić nilfgaardzkie kobiety, wy sukinsyny! Nasi chłopcy na wojnie są i jak wrócą, to skopią wam dupska tak, że popamiętacie! Hańba wam!
Wykrzyczałby więcej, ale błyskawiczny cios w policzek zwalił go na ziemię. Stary broczył we krwi. Naszpikowana ćwiekami rękawica rozorała mu lewą część twarzy i wybiła dwa zęby. Kiedy zaczął się podnosić, został kopnięty, raz w brzuch, raz w głowę.
- Błagam, przestańcie! - krzyknął Ernest. - Nie róbcie nam nic złego, nie krzywdźcie, błagam. Weźcie kosztowności, chociaż nie ma ich wiele, przysięgam. To mała, rybacka osada. Nie róbcie krzywdy ludziom.
- Ty tu dowodzisz?
- Tak, nazywam się Ernest, jestem wójtem.
Obcy podszedł do niego i zadał ten sam cios, którym chwilę wcześniej znokautował Starego. Wójt był jednak postawnym mężczyzną i nie przewrócił się - wciąż stał, nie reagując, chociaż krew z rozciętego policzka spływała mu do ust i kapała na ziemię.
- Teraz ja tu rządzę. Nazywam się Diego. A teraz przedstawię krótką filozofię moich rządów. - Rozejrzał się. Mieszkańcy patrzyli na niego z przerażeniem w niemal kompletnej ciszy, przerywanej tylko przez bandytów grabiących kolejne domy. - Dziś płacicie nam pierwszy podatek. Potem odjedziemy, ale wrócimy tu, zapewniam. Wrócimy, jak spożytkujemy to, co nam właśnie ofiarowujecie. I będziemy wracać regularnie. Nie kombinujcie, dobrze wam radzę. Jeśli spróbujecie nająć jakichś chłystków do pomocy, to wiedzcie, że jest nas więcej. My jesteśmy tylko... delegacją, która przybyła w pokoju. Po prostu płaćcie, a nikomu nie stanie się przesadnie duża krzywda. - W tej chwili brodacz z blizną na lewym policzku wyszedł z chałupy. Podciągnął spodnie lewą ręką, w prawej niósł niewielki brzęczący metalicznym dźwiękiem woreczek ochlapany świeżą krwią. Inni bandyci wsiadali już na konie, każdy z łupem, mniejszym bądź większym. - No, jak widzę, jesteśmy gotowi do drogi. Nie próbujcie sztuczek, powtarzam. Bo skończycie jak on.
Podszedł do Starego, który leżał na plecach, trzymając się dłońmi za złamany nos. Wyciągnął miecz. Kilka kobiet złapało się za głowy, Ernest zacisnął pięści jeszcze mocniej. Bandyta stanął na wysokości głowy staruszka, przysłaniając mu słońce. Chwycił miecz oburącz i uniósł ramiona w górę, składając się do ciosu. Panowała całkowita cisza, reszta bandy była gotowa do drogi i nieco znudzona siedziała w siodłach. Wtedy padł cios. Potężne uderzenie w szyję zabarwiło krwią nogawki oprawcy. Miecz nie odrąbał jednak całej głowy za pierwszym razem. Musiał zatrzymać się na kręgosłupie. Diego wziął głęboki oddech i ponowił uderzenie. Tym razem oddzielił głowę od reszty ciała. Kobiety płakały. Mały Adam patrzył na martwego dziadka, mocno trzymając się pasa Ernesta. Szlochał.
- Wrócimy za tydzień, może dwa. - Herszt bandy podszedł do jednej ze starszych kobiet, które przyglądały się egzekucji. Przyklęknął, chwycił fragment jej spódnicy i wytarł w nią ostrze. Kobieta nawet nie drgnęła. - Tyle czasu powinno wystarczyć, żebyście znaleźli odpowiednie dary. Pamiętajcie, im więcej nam dacie, tym dłużej macie spokój. Jeśli podatku nie będzie, to możecie już między sobą wybierać, kto będzie drugi. - Popatrzył w niebo, przymykając oczy rażone słońcem. - Naprawdę ładna dziś pogoda. Żegnam.
Po chwili był już w siodle i cała grupa skierowała się ponownie w stronę wzgórza. Jechali wolno, jakby demonstracyjnie. Wszyscy mieszkańcy wioski patrzyli na ich sylwetki, kiedy znikały za pagórkiem. Jeszcze kilka chwil potem panowała cisza. Przerywał ją tylko płacz.
III
Kilkunastu mieszkańców wioski siedziało w karczmie. Właścicielka nie nadążała z podawaniem piwa i przekąsek. Jeszcze nigdy nie miała tu tylu osób na raz, więc pomagał jej Adam. Z wysiłkiem nosił spore dzbany piwa i stawiał je na stołach, przy których głośno debatowano.
- Jesteśmy bezbronni, kompletnie bezbronni! - krzyczał jeden z rybaków, Galen. - Na naszych oczach Staremu łeb odrąbali, a myśmy nic nie zrobili.
- Bo nie było co robić - odrzekł mu wójt. - Ich sześciu uzbrojonych, młodych ludzi. Dowódca, wielki, silny chłop. Reszta nieco tylko mniej potężna... - Odwrócił się w stronę młynarza i spytał: - Kael, co z twoją córką?
Młynarz siedział cicho z oczami wlepionymi w stół. Na dźwięk swojego imienia podniósł wzrok. To jego dziecko stało się ofiarą jednego z bandytów.
- Żyje... - odrzekł.
Czekali na więcej szczegółów, ale młynarz nie kontynuował. Nie odezwał się już ani słowem. Nie pytali, bo sami nie wiedzieli, jakich słów użyć.
- Ernest, wójtem jesteś, zróbże coś - kontynuował rybak. - Przecie tak być nie może. Oni za tydzień wrócą! I znowu będą chcieć nas okraść, kiedy my nic nie mamy. Jak mamy im łup zdobyć? Sami mamy iść rabować? My, staruchy i baby?
- Najemników jakichś trza sprowadzić - powiedziała właścicielka karczmy, stawiając na stole półmisek z upieczonym króliczym mięsem.
- Głupia babo, ukatrupią nas za to, słyszałaś przecież - mówił Ernest. - Zresztą nas na najemników nie stać.
Wszyscy zamilkli. Faktycznie, nawet przed napadem mieli niewiele, teraz natomiast nie posiadali już praktycznie niczego wartościowego. Adam patrzył na zgromadzonych w skupieniu. Przyniósł kolejny dzban i usiadł wśród starszych.
- Ciebie tu nie powinno być, mały - powiedział Galen. - Czmychaj do domu. Babcia na pewno cię potrzebuje...
- Ale ja chcę pomóc.
- A jak ty chcesz pomóc? - rybak uśmiechnął się delikatnie w reakcji na dziecięcą propozycję.
- Wiem, co robić - odpowiedział chłopak. Oczy błysnęły mu entuzjazmem. - Do człowieka z lasu trzeba iść!
Cała gromada spojrzała na dziesięciolatka wzrokiem, którym karze się dzieci, kiedy powiedzą coś niedorzecznego. Człowiek z lasu stał się w ostatnich miesiącach postacią niezwykle tajemniczą dla mieszkańców wioski. Nie wiedzieli, kiedy tam przybył, nie mieli też pojęcia, gdzie dokładnie żyje. Co jakiś czas ktoś natykał się jednak na niego. Ze zlepku kilku relacji i opinii powstało wiele niewiarygodnych historyjek. Choćby taka, że człowiek ten jest wampirem i czycha na krew niewinnych. Ta teoria osłabła ostatnimi czasy, kiedy okazało się, że żaden mieszkaniec wioski nie znajdował na szyi śladów po ugryzieniach. Inni mówili, że ów człowiek jest wygnanym z cesarskiego dworu czarodziejem, który nie mógł znieść bezwarunkowego podporządkowania się władzy i wybrał życie samotnika. Ten osobnik nie szukał kontaktu z wioską, nie chciał handlować, ani nawet rozmawiać. Nikt z mieszkańców nawet nie zamienił z nim słowa. Żył w gęstwie leśnej i wydawało się, że był tam samowystarczalny. A żeby być samowystarczalnym w lesie, musiał być w jakiś sposób wyjątkowy. Od czasu rozpoczęcia wojny, w okolicy namnożyło się potworów, zwłaszcza trupojadów i prosty człowiek nie przeżyłby tam tygodnia.
- Człowiek z lasu - myślał na głos Ernest. - Nie znamy go. Paru z nas go widziało, jak na polowaniach bywali w gęstwinie. Nie wiemy, czy nie groźniejszy on, niż bandyci...
- Po co w ogóle gadamy o nim - powiedział młynarz. - Radzić trzeba na poważnie, a nie bajkom dziecięcym wiarę dawać.
- Nie bajka to - powiedział rybak Galen. - Ja jestem z tych, co widzieli tego człowieka. Groźny to on jest na pewno. W lesie sidła jakieś zaczarowane zastawia na zwierzynę. Duże sidła, kto wie, czy nie na ludzi. Poza tym moja baba, jak chrustu szła nazbierać i pobłądziła, to widziała, jak on jakieś rośliny zbierał. To czarownik musi być, pewny jestem.
- Może mag jakiś, uciekinier?
- Morderca na pewno!
- Wilkołak!
- Mag, morderca, uciekinier... Ludzie, spokój! - wójt trzasnął pięścią w stół, przerywając ożywiającą się dyskusję. - Pójdę w las jutro z rana. Kto ze mną pójdzie?
Wszyscy patrzyli po sobie.
- Ja pójdę! - krzyknął Adam.
- Jesteś odważny, chłopcze, ale musisz zostać ze swoją babcią. Ona naprawdę cię teraz potrzebuje - Galen pogłaskał chłopca po głowie. Wziął głęboki oddech i powiedział: - Ja pójdę z tobą, Ernest. Tylko co my mu powiemy, jak się nam uda go znaleźć? Co zaoferujemy?
- A żebym to ja wiedział... - wójt wychylił kufel z piwem.
- To szaleństwo - zaprotestował kolejny z rybaków. - On was tam zabije i zje pewnie. Ugotuje i zje, mówię wam! To musi być jakiś wariat, że tam żyje. Jakieś sześć miesięcy temu pierwszy raz go ktoś widział. Nawet jeśli był normalny, to teraz na pewno ześwirował. Nikt nie wytrzyma tyle czasu w samotności i ciągłym zagrożeniu.
- Jeśli masz jakikolwiek inny pomysł - mówił Ernest łamiącym się głosem - to podziel się z nami, proszę cię... Jeśli to potężny mag, to na pewno będzie w stanie nam pomóc. Magowie prawdziwe cuda potrafią zdziałać. Masz inny pomysł? Ktokolwiek ma?
Odpowiedziała mu przeciągła cisza, przerywana bzyczeniem przelatującej nad stołem muchy. Po kilku chwilach wójt zakończył dyskusję:
- Więc decyzja zapadła. Jutro z samego rana ja i Galen wchodzimy w gęstwinę i poszukamy tego czarownika.
KONIEC ODCINKA PIERWSZEGO
