A reszta jak czuje nowe opowiadania? Jedna opinia już jest, a u pozostałych jakie wrażenia?
Ja póki co przeczytałem tylko pięć i właściwie wrażenia mam bardzo podobne co PATROL. Pierwsze opowiadanie, czyli "Kres cudów" nawet nieźle próbuje udawać styl Sapkowskiego, ale według mnie jest tam przerost formy nad treścią i może się zdawać, że autor nie wiedział za bardzo na czym się skupić. Opowiadanie o Koral zasadniczo nie jest złe, chociaż posiada dziwne zabiegi. Autorka chciała rozwinąć wątek owego spędzonego w łóżku tygodnia z Koral w "Sezonie burz", ale przedstawiła całkiem inne realia. Przykładowo w Sezonie z tego co pamiętam mieliśmy lato, a tutaj - zimę. Dodatkowo Koral mieszka w zamkowej wieży, a nie nadmorskiej willi. I takie tam. Za to "Ironia losu" to póki co moje ulubione opowiadanie, mimo, że można odczuć, że jego charakter nieco odbiega od tego, co znamy z Sagi. Ale to nic, bo historia jest ciekawa i niejednoznaczna, postacie są wyraźnie nakreślone i ogólnie dobrze się to czyta. "Co dwie głowy..." z Triss i Lambertem w rolach głównych podobało mi się już trochę mniej, ale i tak jest chyba lepsze niż dwa pierwsze opowiadania. Przeszkadzały mi jedynie dość drętwe teksty i trochę takie powierzchowne ujęcie postaci czarodziejki i wiedźmina (na zasadzie, że po prostu sobie dogryzają i śmieszkują). "Skala powinności" opowiada z kolei o pewnej Narsi i Coenie, jest całkiem udane i rzuca sporo światła na postać tego wiedźmina.
Ogólnie to obawiałem się, że będę żałował tych wydanych pięciu dych na ten skok na kasę ze strony Supernowy, ale w miarę czytania jest coraz lepiej.
Ogólnie to obawiałem się, że będę żałował tych wydanych pięciu dych na ten skok na kasę ze strony Supernowy, ale w miarę czytania jest coraz lepiej.
Podobne. Są opowiadania lepsze, są gorsze, ale całość ogólnie trzyma dosyć dobry poziom. Gdyby ktoś mi dał niektóre z opowiadań bez mówienia, kto jest ich autorem, to dałbym głowę, że pisał je sam Sapkowski. I dzięki temu zbiorowi książki przenikają się z grami. W jednym opowiadaniu był wspomniany Raymond Maarloeve.berengar1984;n9828671 said:
Jest to alternatywna historia dla tej z Sezonu.kuba_21;n9828981O said:
A popatrz, większość nawiązań do gier wyłapałem ale detektywa musiałem ominąć. (Chyba że był w którymś z tych wydanych już wcześniej w NF, pominąłem je przy pierwszym czytaniu.)ZdzichsiuPL;n9829581 said:
Co do niezgodności, są jeszcze latawce które w „Granicy możliwości” zostały wymienione jako smokowate, ale obraz potwora w opowiadaniu jest na tyle ciekawy, że bez bólu wybaczyłem.
.
Po pierwszej lekturze mogę powiedzieć, że zdecydowanie WARTO! przeczytać Szpony i kły. Opowiadania jako całość prezentują dobry poziom, niektóre z nich próbują nawet ocierać się o klasę Sapkowskigo za najlepszych lat. Dla mnie faworytem jest Lekcja samotności Gula, taki AS 2.0, najlepiej oddaje jego "ducha", w przeciwieństwie do Kresu cudów Jedlińskiego, które dość sprawnie, ale jedynie go imituje. Najsłabsze w zestawieniu to Krew na śniegu i Co dwie głowy..., nudne historie. Dobrze prezentują się Skala powinności i Bez wzajemności - szczególnie zakończenia, Dziewczyna, która nigdy nie płakała - choć dla mnie Toruviel jest tutaj mało wiarygodna, nie mówiąc już o Ard Gaeth znajdujących się w jakiejś świątyni/jaskini i "napędzanych" przez elfią krew, oraz opowiadanie Szpony i kły - oryginalne, ciekawe spojrzenie.
Recka Szponów od naekranie.pl:
https://naekranie.pl/recenzje/wiedzm...cenzja-ksiazki
To dla tych, co już czytali. Ja dopiero na Mikołaja dostanę, więc nie będę sobie psuł zabawy szczegółami. A rzecz dostała ocenę 8/10.
https://naekranie.pl/recenzje/wiedzm...cenzja-ksiazki
To dla tych, co już czytali. Ja dopiero na Mikołaja dostanę, więc nie będę sobie psuł zabawy szczegółami. A rzecz dostała ocenę 8/10.
Last edited:
