Ciarki na plecach i innych częściach ciała są u mnie stałym elementem podczas słuchania tego albumu. I to jest właśnie ta część sztuki DCD, która jakoś nie dostała się do Dionysusa. Chociaż przyznam, że po kolejnych przesłuchaniach już nieco pozytywniej odbieram ten album. Posłużę się tekstem z jednej z recenzji, która dobrze oddaje moje zastrzeżenia.
) muszę przyznać że pomimo lat nadal są świetni. (W przeciwieństwie do wielu, niegdyś wielkich, zespołów metalowych)
