Akurat jestem zwolennikiem raczej płynnego zwiedzania świata niż skakanie z kwiatka na kwiatek za pomocą szybkiej podróży w poszukiwaniu dogodnych questów. Do takiego przejścia potrzebna byłaby specjalna questmapa ze spisem wszystkich zadań pobocznych dostępnych w W3, ich sugerowanych poziomach oraz lokalizacji. Wtedy faktycznie takie coś mogłoby się udać jeśli wykonywalibyśmy je w takiej kolejności by żaden quest nie zdążył się "wyszarzyć".
Już samo dostanie się na Skellige wymaga 15 poziomu doświadczenia. A że system rozwoju, jak i ograniczeń poziomowych ekwipunku jest jaki jest, więc ścieranie się z przeciwnikiem o 8-10 poziomów mnie przewyższających uważam za bezsens niewarty świeczki.
W teorii.
Więc tym bardziej nie opłaca się stosować jakichś specjalnych taktyk zapobiegających wyszarzaniu się zadań.
Naturalnie, ale na statku mamy walkę z przeciwnikami na 15. poziomie.
Ja również nie korzystałem z szybkiej podróży i jechałem tak jak prowadziły mnie zadania główne oraz poboczne.
Też gram dla fabuły, a nie dla cyferek, no, ale ta cała dyskusja rozpoczęła się od tego czy można zacząć poszukiwania Ciri od Skellige, czy też nie. A wówczas od cyferek nie można uciec, bo wokół sugerowanych poziomów zadań, poziomów przeciwników, ograniczeń levelowych, kręci się cała mechanika w trzecim Wiedźminie.
No to życzę powodzenia w walce. Okazuje się wówczas ze byle Skelligijczyk to szkolenie wiedźmińskie miał przed 1. komunią świętą. To jest właśnie ten problem. Gra oficjalnie sugeruje, ale tak na prawdę wyznacza linię. Polecisz od razu na Skellige, tam zaraz cię rozwalą. I owszem, są osoby, które wolą, lubią, trudną walkę, wyzwanie. Ale jest różnica pomiędzy wyższym poz. trudności, a czymś wręcz niemożliwym. Potem jeśli jakimś cudem Skellige zrobisz i wrócisz do Velen, to walka będzie zbyt banalna i osoba która to wyzwanie lubi, też będzie zła. A jakie jest bezpośrednio moje zdanie? Dla mnie najważniejsza jest fabuła, dlatego nie raz konsolą się wyboostowałem by w to Skellige wejść jak w masło (robiłem różne kombinacje z kolejnościami śledztw), bo nie miałem ochoty męczyć się z potworami, ja po prostu we większości wypadków gry przechodzę dla fabuły (gdzie nie raz tak na prawdę fabuła najważniejszą rzeczą w konkretnej grze nie jest). Oczywiście jak się chciałem już pomęczyć, to leciałem z większym poziomem trudności i bez konsoli. Tak czy siak, no z wolnością łażenia gdzie się chce w W3 jest krucho, ale to chyba widzi większość graczy, I muszę przyznać że prawdopodobnie przez to narzucenie właśnie W3 nie przemawia do mnie tak mocno jak W2.
Teoretycznie tak, jeśli jednak wziąć pod uwagę to co wcześniej pisałem, a mianowicie, iż staram się raczej płynnie eksplorować świat bez korzystania z szybkiej podróży, sprowadza się to do krążenia w pobliżu zadań głównych z mniejszymi wypadami poza te rejony. Tak więc moje ewentualne kolejne podejścia będą raczej podobne do tego pierwszego. Właśnie dlatego w kontekście nieliniowości wspomniałem o niczym nie ograniczonej możliwości rozpoczęcia poszukiwań Ciri od dowolnego z trzech głównych miejsc.
Na dodatek świat nijak się po naszych wyborach nie zmienia, nijak na nie nie reaguje. W W1 mieliśmy choćby inne "wypełnienie" aktu V, a przede wszystkim częste "przebitki" z konsekwencjami dawnych wyborów. Np. spotkanie Abigail w Odmętach, jeśli się ją uratowało na Podgrodziu. W W2 oczywiście akt II, ale także np. spotkanie Aryana w Loc Muinne, czy (bardziej bezpośrednio) festyn/pogrom we Flotsam. A w W3? Łyso strasznie to wypada. Jedyne widoczne w świecie konsekwencje wyborów, to los Sztygarów. Dobry przykład to Wrońce - jakby nie kombinować, i tak sierżant przejmuje władzę, bo Baron albo się powiesił, albo wyjechał w góry.
