BROUVER HOOG
Brouver Hoog ma już prawie cztery setki na karku, więc nic dziwnego, że przez te wieki nabawił się kilku dziwactw. Dla przykładu ma zupełnego hopla na punkcie tradycji – wszystko musi się odbywać według starych, krasnoludzkich zwyczajów, choćby wydawały się nie wiadomo jak niedzisiejsze lub zwyczajnie dziwaczne. Odznacza się też wielką podejrzliwością, graniczącą wręcz z paranoją. Nie znosi obcych i żywi pogardę dla krasnoludów, które hołdują modom przyniesionym z zewnątrz.
Można by go uznać za zwykłego ekscentryka, gdyby nie to, że jest starostą Mahakamu, a jego dziwactwa mają paskudną tendencję do stawania się prawami. A jako, że Brouver zmienia zdanie tak często, jak często się goli, wielu zrezygnowało już z przekonywania go do pójścia z duchem czasu, opuszczenia bezpiecznych podziemnych miast Mahakamu i osiedlenia się pośród ludzi. Życie w Makahamie staje się zatem źródłem coraz większych frustracji, szczególnie dla młodych i ambitnych krasnoludów.
Mimo to Brouver nie jest złym władcą, ani złym krasnoludem. Ma swoje obsesje, ale wciąż jest wytrawnym, doświadczonym politykiem, który przez dwa ostatnie wieki pomagał Mahakamowi przetrwać – i rozwijać się! – w bardzo trudnych czasach. Jego zachowawcza, ostrożna polityka ustrzegła mahakamskie krasnoludy przed toczeniem skazanych na porażkę wojen z ludźmi i uczyniła z ich podziemnego państwa gospodarczą potęgę.
Łatwo jest wziąć go za niedołężnego starca, ale nic bardziej mylnego! Brouver bardzo szybko potrafi wyprowadzić z błędu swoim wiernym toporem bojowym.
KRÓL DEMAWEND III
Demawend powinien być zadowolony z tego, co ma. Jest wszakże królem! I to nie jakiegoś zaściankowego państewka jak Rivia czy Caingorn, ale Aedirn! Krainy żyznych czarnoziemów, gór wypiętrzonych ponad bogatymi złożami cennych metali oraz tysięcy nowoczesnych hut i kuźni, puszczających kłęby dymu w nosy dyszących z zawiści władców ościennych państw. Demawend jest jednak niespokojny. Ze wzrokiem utkwionym w sinej dali stale pożąda czegoś więcej. Czuje, że jest mu pisany donioślejszy los.
Prawdę mówiąc, rzeczywiście ma zadatki na wybitnego władcę. Jest bystry, dobrze wykształcony i przezorny. To dobry polityk i uzdolniony generał.
Niestety, Demawend jest również niecierpliwy. Chce osiągnąć zbyt wiele zbyt szybko – walczy ze wszystkimi sąsiadami naraz, bez ustanku zmienia doradców, co kilka miesięcy dokonuje gruntownych reform, nim jeszcze wprowadzona zostanie poprzednia seria rozporządzeń. Niepowodzenia podsycają w nim frustrację, którą łagodzi, zwracając się ku prostym przyjemnościom: wykwintnym potrawom i słodkim winom. Wielki władca gnuśnieje.
Czy Demawend jest złym królem? Trudno powiedzieć. Na pewno jest zbyt niecierpliwy, by stać się królem wielkim.
Brouver Hoog ma już prawie cztery setki na karku, więc nic dziwnego, że przez te wieki nabawił się kilku dziwactw. Dla przykładu ma zupełnego hopla na punkcie tradycji – wszystko musi się odbywać według starych, krasnoludzkich zwyczajów, choćby wydawały się nie wiadomo jak niedzisiejsze lub zwyczajnie dziwaczne. Odznacza się też wielką podejrzliwością, graniczącą wręcz z paranoją. Nie znosi obcych i żywi pogardę dla krasnoludów, które hołdują modom przyniesionym z zewnątrz.
Można by go uznać za zwykłego ekscentryka, gdyby nie to, że jest starostą Mahakamu, a jego dziwactwa mają paskudną tendencję do stawania się prawami. A jako, że Brouver zmienia zdanie tak często, jak często się goli, wielu zrezygnowało już z przekonywania go do pójścia z duchem czasu, opuszczenia bezpiecznych podziemnych miast Mahakamu i osiedlenia się pośród ludzi. Życie w Makahamie staje się zatem źródłem coraz większych frustracji, szczególnie dla młodych i ambitnych krasnoludów.
Mimo to Brouver nie jest złym władcą, ani złym krasnoludem. Ma swoje obsesje, ale wciąż jest wytrawnym, doświadczonym politykiem, który przez dwa ostatnie wieki pomagał Mahakamowi przetrwać – i rozwijać się! – w bardzo trudnych czasach. Jego zachowawcza, ostrożna polityka ustrzegła mahakamskie krasnoludy przed toczeniem skazanych na porażkę wojen z ludźmi i uczyniła z ich podziemnego państwa gospodarczą potęgę.
Łatwo jest wziąć go za niedołężnego starca, ale nic bardziej mylnego! Brouver bardzo szybko potrafi wyprowadzić z błędu swoim wiernym toporem bojowym.
KRÓL DEMAWEND III
Demawend powinien być zadowolony z tego, co ma. Jest wszakże królem! I to nie jakiegoś zaściankowego państewka jak Rivia czy Caingorn, ale Aedirn! Krainy żyznych czarnoziemów, gór wypiętrzonych ponad bogatymi złożami cennych metali oraz tysięcy nowoczesnych hut i kuźni, puszczających kłęby dymu w nosy dyszących z zawiści władców ościennych państw. Demawend jest jednak niespokojny. Ze wzrokiem utkwionym w sinej dali stale pożąda czegoś więcej. Czuje, że jest mu pisany donioślejszy los.
Prawdę mówiąc, rzeczywiście ma zadatki na wybitnego władcę. Jest bystry, dobrze wykształcony i przezorny. To dobry polityk i uzdolniony generał.
Niestety, Demawend jest również niecierpliwy. Chce osiągnąć zbyt wiele zbyt szybko – walczy ze wszystkimi sąsiadami naraz, bez ustanku zmienia doradców, co kilka miesięcy dokonuje gruntownych reform, nim jeszcze wprowadzona zostanie poprzednia seria rozporządzeń. Niepowodzenia podsycają w nim frustrację, którą łagodzi, zwracając się ku prostym przyjemnościom: wykwintnym potrawom i słodkim winom. Wielki władca gnuśnieje.
Czy Demawend jest złym królem? Trudno powiedzieć. Na pewno jest zbyt niecierpliwy, by stać się królem wielkim.
O jaki ładny pomost się szykuje między Sagą a Wiedźminem 2
Takie drobnostki zawsze mnie niezmiernie cieszą.Brouver też ma świetny opis. Bardzo dobrze wyważony pomiędzy tym, co twierdzi o nim i jego barszczu Zoltan, a jakie zdanie mają inni
Ciekawe, czy to Meve będzie jednym z powodów powołania Mahakamskiego Hufu na bitwę pod Brenną.