To się zgadza, mnie na przykład czasem do szewskiej pasji doprowadzała mechanika z Wiedźmina 1. Bo była zabugowana.
A czy wiesz, ile osób porzuciło Wiedźmina 1 z powodu tego, że denerwowała ich (zabugowana) walka? Nieporównywalnie więcej. I wcale nie byli to głównie jacyś idioci/każuale, jak to się zwykło mówić.
I przypominając, to był właśnie najpoważniejszy zarzut (poza innymi bugami) odnośnie W1 w jego recenzjach.
No to pewnie byłbym tutaj tym 1% ;P A nawet, gdyby gra mi się faktycznie spodobała, to po przejściu bym zapewne o niej po prostu zapomniał. Przy Wiedźminach nie dość, że się świetnie bawiłem, to jeszcze miałem ochotę przechodzić je kolejny raz i nigdy o nich nie zapomniałem.
No naprawdę to musiałoby budzić emocje, ale obawiam się, że chyba raczej te negatywne. Bo skoro miałaby być "męczarnia", to pewnie padłoby z moich ust kilkanaście nieprzystojnych wiązanek odnośnie tego pi@#%$go ch#j@ priesta, który musiał zrejterować w niewłaściwym momencie... Serio, ja gram w gry nie po to, by się przy nich męczyć, mordować, przeklinać i rzucać klawiaturą, tylko by się przy nich odprężyć i dobrze bawić. Męczenie się mam zapewnione w pracy ;P
Znaczy rozumiem, o co ci chodzi i doceniam to, ale mnie to nie kręci.
Zgadzam się i pochwalam ten pomysł.
Bzdura, akurat ten wybór z prologu jest naprawdę kiepskim przykładem, zwłaszcza w porównaniu z tym, jakie konsekwencje miał przynieść podobny wybór z prologu pokazywany we wczesnych wersjach gry - śmierć albo Berengara, albo Triss. Tymczasem konsekwencje tego wyboru były praktycznie żadne: Triss i tak została ranna, Leo i tak zginął, Przeraza i tak została pokonana... Różnica jest tylko taka, że bandziory Salamandry mogą nas później zaatakować na moście albo nie, czyli nikt (prócz nas) nie ponosi konsekwencji, a po mnie i tak to spływa, bo i tak ich nie lubię i za chwilę ich zabiję. W odniesieniu do tego zatrważającego pytania Vesemira: "A ty, Geralt? Zastanów się, to ważna decyzja!" wybór ten budzi we mnie teraz tylko śmiech i politowanie. I na pytanie Kalksteina: "Czy gdybyś mógł cofnąć czas, to postąpiłbyś tak samo?" zwykle odpowiadam "Tak", dodając w myślach: "Bo tak błahe konsekwencje tego gówno mnie obchodzą..."
...I wybór między tym, czy spalić Abigail, czy uratować - ja zawsze postępowałem tak samo. Nie wyobrażałem sobie możliwości, by jej nie uratować. Nie był więc to trudny, emocjonalny wybór.
Konsekwencją tego wyboru było to, że albo będzie stał pod bramą, albo przed szpitalem. Bardzo emocjonalne.
Tak jak wyżej, zawsze postępowałem tak samo, czyli po zakończonym śledztwie umawiałem się z pseudo-Raymondem na bagnach, by zostawić tam na niego pułapkę. Nawet nie widziałem, jak to wygląda w przypadku innego poprowadzenia gameplayu (a żeby to śledztwo źle poprowadzić, to albo trzeba to robić na szybko, albo całkowicie na siłę popełniać w nim błędy, albo po prostu być idiotą, który nie kojarzy faktów ;P), ale zapewne tak samo - Azar ucieka, a my trafiamy do aktu III ;P
I znów jak wyżej... Nigdy go nie zabiłem, nie widziałem takiej potrzeby.
Podsumowując, dałeś przykłady beznadziejnych wyborów, które albo były dla mnie oczywiste, albo ich konsekwencje zbyt słabe.
Nic dziwnego, że są oderwane od głównej osi fabularnej gry, w końcu są questami - tadam! - pobocznymi. A z brakiem konsekwencji to też nie do końca tak, małżeństwo uratowane w prologu spotykamy w pierwszym akcie, gdy wręczają nam nagrodę za pomoc, jeśli nie zabijemy Arjana la Valette, to mamy okazję spotkać go w trzecim akcie itp... Poza tym, konsekwencje tych wyborów z pewnością będą miały też oddziaływanie na to, co zastaniemy w Wiedźminie 3, tego na 100% możemy się spodziewać
Żadnego z wyżej wymienionych nigdy nie zabiłem, więc zupełnie nie widzę w tym jakiegokolwiek powodu do emocjonalnych przeżyć. Natomiast gdy pozwoliłem Rochowi zarżnąć Henselta jak wieprzka (bo cóż, miał swoje powody ;P), to po cut-scenie otwierającej trzeci akt musiałem wyłączyć grę, usiąść i (z miną równie przybitą jak ta Geralta i Rocha, gdy idąc do Loc Muinne nie odezwali się do siebie niemal ani słowem ;P) głęboko zastanowić się nad tym, co ja takiego właściwie zrobiłem... ;P Konsekwencji póki co jeszcze nie miałem z tego żadnych, ale one wrócą, oj wrócą, przy przechodzeniu Wiedźmina 3 ;P
I takich wyborów było tu dużo, dużo więcej ;P
Oj tak, piąty akt trochę się różnił, ale głównie tym, kogo lejemy: żołnierzy, Wiewiórów czy tych i tych ;P I jednym krótkim questem.
A epilog w swej całkowitej liniowości też faktycznie się różnił tym, kogo spotkamy na swojej drodze. Przez całe 15 minut swojej sznurkowej rozgrywki.
Pewnie, że się sypie, nie jest przecież doskonały. Ale przyniósł mi stukrotnie więcej frajdy i sprawił mi dziesięciokrotnie mniej problemów.
Last edited:
